Vorige week zaterdag hoorde ik op de radio een gesprek over nieuwe sportcomplexen zonder kantine. De geïnterviewde was ontzet, want dat was de bijl aan de wortel van hét bindmiddel in de Nederlandse samenleving: het verenigingsleven. Nergens ter wereld zorgen lokale sportclubs en verenigingen zo sterk voor de verbinding in een gemeenschap. En: welke topsporter is niet ooit begonnen bij de plaatselijke voetbal- of hockeyvereniging? Als ouder van twee fanatiek sportende dochters heb ik menig uur in een sportkantine doorgebracht. Om met andere ouders bij te kletsen, of om als vrijwilliger bardiensten te draaien. Het paste soms nauwelijks in mijn ‘drukke’ schema, maar de gezelligheid, de roddels, de gedeelde verontwaardiging en vreugde maakten dat ik er elke week tijd voor vrijmaakte. Ook stroopte ik elke keer mijn mouwen op om als vrijwilliger de bezoekers van de kantine van koffie en tosti te voorzien. Wat denk je van de derde helft? In de sportkantine wordt in die laatste helft de rouw om een verloren wedstrijd met elkaar gedeeld.

Het is een trend die, zo constateerde de presentator, al een tiental jaren aan de gang is. Het bezoek aan kantines neemt af en men blijft er minder lang. Het drukke sociale en sportieve schema noopt menigeen  om snel op te stappen om het volgende punt op de dagelijkse agenda te kunnen afstrepen. Ruim tweeënhalf jaar geleden kwam die trein abrupt tot stilstand. Letterlijk. Ineens mochten we niet meer naar café of kantine, theater of museum. Nu blijken veel meer mensen dan voor corona zich eenzaam te voelen. Jongeren niet in de laatste plaats. Dan is het schrijnend te zien dat men hard bezig is om plekken waar mensen samenkomen met dezelfde interesse, hobby of sport voorgoed weg te snijden. Als er ergens bezuinigd moet worden, dan maar op de benodigde meters voor een kantine.

In hetzelfde licht schrok ik ook van het bericht dat het Calypso theater op de markt zonder een fikse subsidie niet verder kan. De coronapandemie heeft er flink ingehakt en investeringen zijn noodzakelijk. Calypso is een plek waar je een filmpje kan pikken of een voorstelling kan bezoeken zonder met bus of auto ver weg te moeten. Het kost allemaal geld. Ik ben van mening dat een lokaal theater, de horeca, winkels en ook kantines bijdragen aan ons welzijn en dat van onze gemeenschap. Subsidie voor verenigingen, stichtingen, theaters en andere ontmoetingsplekken is investeren in sociale binding. Wat hebben we daar voor over?

Mariëlle Oostveen, vrijwilliger EigenWijkse Energie Coöperatie