LILLEKHEID

De man kwam amechtig hijgend van zijn scootmobiel af en plofte zonder de rest te groeten op het leugenbankje bij de brug. Hij knikte richting de Steenstraat.
"Kennen ze wel zegge: dúúrzame energie. 't Is dat 't rijksgesubsidieerde energie is, anders was 't gewoon dúre energie.
En dan dat gezeik over die molens. Lillek, die molens. Éch lillek.
Het zijn gewoon machines, hè? Je ken d'r wel een bloemperkie omheen zetten, maar het blijven lilleke dingen.
Die bij de Walmuur ook. Hebbezenum op een poort gezet. Had net zo goed gesloopt geworde kenne wezen, tóch? Die schilder, Ruisdael, waarom hettie in vredesnaam die molen op dat schilderij gezet? Vooruitgang? Zo, van kijk ons eens medèrn weze?
Mot daar nou tónnen monumentenzorg in, in dat stuk sloophout?"
Zijn maten keken 'm schaapachtig aan. Onverstoorbaar zware shag draaiend, ging hij verder.
"As dinge verslete zijn, mot je ze opruime. Doen ze met mij straks ook.
Bennalun heul end"
Hij knikte naar zijn scootmobiel.
"Zet zo'n windmolen neer en ruim 'm na vijfentwintig jaar op. Makkelijk zàt.
Maar àk kieze mot, heb ik liever 3 windmolens dan zestig voetbalvelden met zonnepanelen. Boomgaarden, da's mooi om naar te kijke. Dattis natuur.
En ze motte wél van Wijk zijn, hè? Niet van een of andere Ján Bami met geld, die er een Mercedes van koop."
De damp van zijn sjekkie waaide over de brug heen, langs het water.
"Ja. Boomgaarden. Mooi.
Da'k dan een windmolen erboven zie staan, Voorút.
Is 't wél mijn windmolen."

[ André van Zwieten ]